پایگاه خبری سپهر فردا | ماه عزاداری اباعبدالله، ماه سیاهپوشی منازل و برپایی روضه های خانگی، ماهی که چگونه زیستن را به محبان اهل‌بیت(ع) می‌آموزد. ماهی که امام حسین(ع) به همه نسل‌ها و عصرها پیام ایستادگی در برابر حکومت‌های شیطانی و ستمگران را انتقال می‌دهد.
از یادآوری صحنه‌های پرسوز و گداز علقمه و فرات، در قلبهایمان حسینیه‌ای پر شور به راه افتاده و این سوگ عظیم، در نهر جانمان عطشی ناتمام جاری ساخته است. آری عشق و محبت حسین(ع) شاه کلید همه ی درب‌های بسته بوده و هست اما با گذشت هزار و چهارصد سال از محرم سال ۶۱ هجری قمری، هنوز ذره‌ای از این شور و شعور حسینی کم نشده با این وجود شاید تنها جریان سیل اشک، اندکی بتواند التیام بخش التهاب دل بی قرارمان باشد.
حسینیه‌ها، تکیه ها و موکب‌های قدیمی سطح شهر هم کم کم سیاهپوش عزای ارباب شده‌اند دل‌های شکسته محبان حضرت دوست هم، برای این شورو شعور حسینی آب و جارو شده‌اند. دلهایی که از همان کودکی با زمزمه‌ها و لالایی‌های مادرانه، وقف حسین فاطمه شده و با گشوده شدن سفره‌های نذری، قلب و روح تشنه‌شان اندکی از محبت خون خدا سیراب می شود.
عمریست با زمزمه این ذکر پر معنای ( انی سلمن لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم) زیارت عاشورا، غبار از قلب و چهره زدودیم و کورترین گره ها را گشودیم و مشام دل‌های عاشق را از راهی دور، با بوی خوش کربلا معطر ساختیم و نمک گیر خوان حسین(ع) شده‌ایم که زیارت نامه‌اش را بر دیده نهاده و از پیام‌های ناب آن دل و دیده، تر می کنیم تا غنیمتی ارزشمند برای دین و دنیای خود دست و پا کنیم.
محرم می آید تا در این قحطی عشق و محبت کیمیایی شود و کام دوستداران حسینی را همچون شهدی شیرین گواراتر سازد. محرم بغض گلوی عاشقان حسین(ع) است که با آمدنش همچون زخمی کهنه، سر باز می کند و خون دل و دیده به راه می اندازد. محرم در صحنه ی سرخ تاریخ، نقشی جاویدان خلق کرده و یادآور رشادت های آزادمردان و قهرمانان دشمن ستیز است.
